Jak uzyskać gładkie ściany

Jakie podłoże, taka gładź

Przed przystąpieniem do nakładania gładzi należy przede wszystkim ocenić, jak duże nierówności trzeba zniwelować. Tu wszystko zależy od rodzaju i stanu podłoża. W starych budynkach jednorodzinnych wykonywane były tynki cementowo-wapienne, które z reguły nie dawały ani równej powierzchni, ani nie wyznaczały dokładnie płaszczyzn. Niewiele pomagało tu przesiewanie piasku przez metalowe siatki, zazwyczaj powierzchnia tynku i tak była nierówna i porysowana kruszywem podczas zacierania, a co gorsza tynkarze, aby ułatwić sobie zadanie, za pomocą wyoblonego kawałka drewna czy wręcz butelki wykonywali na styku ścian i sufitów fasetę z tynku, która maskowała niedociągnięcia. W dzisiejszych standardach wykończenia pomieszczeń takie rozwiązania już nie znajdują naśladowców.

Nakładanie gładzi w istniejącym, remontowanym budynku to wyzwanie zarówno dla gipsiarza, jak i dla stosowanych przez niego materiałów. Ściany wymagają bowiem zwykle doprowadzenia do jednolitej płaszczyzny, trzeba więc zastosować odpowiednio grubą warstwę gładzi. W takich sytuacjach najlepiej  sprawdzą się gładzie szpachlowe, które można stosować jednorazowo w większej niż gładź grubości, bez obaw o spękania. Gładź szpachlową można układać warstwą o grubości nawet 6 mm, podczas gdy gładzie jedynie 2 mm. W skrajnych przypadkach, gdy nierówności okazują się zbyt duże, lepiej zastanowić się nad innym rozwiązaniem, np. użyciem ręcznego tynku gipsowego (można go stosować w warstwie już od 8 mm) lub zamontować płyty gipsowo-kartonowe.

Mieszkania w blokach z wielkiej płyty. Tu na betonowych ścianach zwykle nie wykonywano tynku, czasami nakładano jedynie cienką cementową szpachlę. Nałożenie równej gładzi na takim podłożu może być utrudnione, ponieważ gładka i nienasiąkliwa powierzchnia betonowych ścian i sufitów nie stanowi pewnego podłoża dla gipsu. Przyczepność standardowej gładzi do podłoża to zaledwie 0,1 N/mm², dla porównania tynki cementowe zapewniają co najmniej 0,5 N/mm². Dlatego przed nałożeniem gładzi podłoże trzeba w tym przypadku szczególnie starannie przygotować. Użycie zwykłej emulsji gruntującej może być niewystarczające, trzeba zastosować grunt sczepny, zawierający w swojej masie dodatek piasku kwarcowego. Kruszywo pozwala uzyskać szorstką powierzchnię, która zapewni właściwą przyczepność. Po zastosowaniu gruntu można już przystąpić do nakładania gładzi gipsowej.

Nakładanie gładzi w celu poprawy jakości wykonanych współcześnie tynków cementowo-wapiennych lub gipsowych. Tynki te mają już wyznaczoną płaszczyznę i w miarę równą powierzchnię, dlatego nakładana na nie warstwa gładzi może mieć bardzo cienką warstwę. To bardzo ważna sprawa, ponieważ przy cienkiej warstwie i drobnym uziarnieniu gładzi trudno jest uzyskać zadowalającą przyczepność i nie usunąć całkowicie warstwy podczas szlifowania ewentualnych nierówności. Taka sytuacja sprawia, że najlepiej sprawdzą się w tym przypadku tzw. gładzie polimerowe, czyli bazujące na spoiwie w postaci żywicy syntetycznej (nie gipsu).

Stosowanie gładzi do całopowierzchniowego szpachlowania powierzchni płyt gipsowo-kartonowych, np. zamontowanych na suficie. Ze względu na ewentualne problemy z pękaniem na styku połączeń sąsiadujących ze sobą płyt  wykonawcy decydują się często na pokrycie całej powierzchni jednolitą warstwą gładzi wzmocnionej flizeliną. W tym przypadku gładź również nie ma dużej grubości. W takiej sytuacji zaleca się użycie wspomnianej już gładzi polimerowej lub gładzi gipsowej, polecanej przez producenta do tego typu zastosowań.

Wykonanie gładzi – uwagi praktyczne

Jest co najmniej kilka sposobów wykonania gładzi gipsowej. Podstawowa i najczęściej stosowana w praktyce metoda opiera się na zasadzie nałóż–szlifuj–nałóż–szlifuj. Polega ona na tym, że po odpowiednim przygotowaniu i zagruntowaniu podłoża nanosi się pierwszą, z reguły grubą, warstwę gładzi, rozprowadza się ją po powierzchni, wstępnie wyrównuje, a następnie pozostawia do wyschnięcia. Uzyskana w ten sposób powierzchnia wymaga szlifowania, dlatego przy tej czynności powstaje bardzo dużo pyłu.

Po wyszlifowaniu powierzchni (za pomocą siatki, papieru lub kostki ściernej), ocenia się jej jakość. Aby tego dokonać, trzeba usunąć z podłoża pył powstały na skutek szlifowania – najlepiej wilgotną ściereczką, szczotką lub pędzlem. Dopiero wówczas widoczny jest obraz uzyskanej powierzchni.

Druga warstwa nakładana jest znacznie cieniej i ma za zadanie skorygowanie wszelkich niedokładności. Po kolejnym szlifowaniu uzyskuje się już ostateczną gładką powierzchnię, choć zdarzają się sytuacje, że wymagana jest kolejna korekta i wszystkie związane z nią poszczególne czynności.

Kolejny sposób nakładania gładzi jest modyfikacją pierwszego. Polega na nałożeniu jednej warstwy gładzi na ścianie w celu wyrównania powierzchni, odczekaniu do jej wyschnięcia, a następnie nałożeniu drugiej, cienkiej warstwy, tzw. finiszowej. W tej metodzie szlifowaniu, czyli obróbce na sucho, poddaje się dopiero drugą, ostateczną warstwę.

Stosunkowo nowym rozwiązaniem na naszym rynku jest trzecia metoda, tzw. bezpyłowe nakładanie gładzi. Różni się ona zasadniczo od opisanych wcześniej sposobów i wymaga od wykonawcy znacznie większego doświadczenia. Polega na tym, że warstwę gipsu nakłada się tylko w jednej warstwie, a ostateczny efekt estetyczny uzyskuje się od razu, poprzez obróbkę uzyskanej powierzchni na mokro. Pozwala to uniknąć uciążliwego dla otoczenia i samego wykonawcy etapu szlifowania.

Kluczem do sukcesu takiego sposobu nakładania gładzi jest przystąpienie do wygładzania ścian w odpowiednim momencie – po wstępnym utwardzeniu powierzchni, ale gdy gładź poddaje się jeszcze obróbce. Poprzez umiejętne wygładzanie powierzchni, ewentualne dołożenie i rozprowadzenie cienkiej warstwy świeżego materiału, wykonuje się tzw. blichowanie. Czynność tę najlepiej wykonać za pomocą długiej, dłuższej niż standardowa, pacy stalowej, która ułatwia i przyspiesza pracę.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!